Przedstawiam zdjęcie kpt. Mariana Kiedrzyńskiego z okresu, kiedy był kapitanem 16 Pułku Artylerii Lekkiej w Grudziądzu, gdzie był dowódcą pierwszej baterii. Zdjęcie jakiś czas temu kupiłem na aukcji – nie tylko ze względu na to, że jest to zdjęcie oficera, ale głównie ze względu na odznakę, którą otrzymał. Ale o tym zaraz.

Marian Kiedrzyński urodził się 2 lutego 1895 r. w Parznicach, gmina Gembarzew, powiat Radom. Jego ojciec, Józef Kiedrzyński był właścicielem majątku Parznice. Matka, Felicja Kiedrzyńska z domu Cieślikowska. W 1902 r. ojciec zmarł, a majątek wskutek fikcyjnie zrobionego zapisu przed powstaniem 1863 r. – w którym Józef Kiedrzyński brał czynny udział – przeszedł na własność rodziny pierwszej żony Józefa. Dla Marian Kiedrzyńskiego i jego młodszej siostry przypadała czwarta część majątku ojca, za którą matka kupiła dom w Radomiu.

W 1905 r. wstąpił do gimnazjum rosyjskiego w Radomiu, jednak na skutek strajku szkolnego od 1906 r. zaczął uczęszczać do nowo otworzonej polskiej Szkoły Handlowej w Radomiu, która ukończył w 1915 r. W czasie pobytu w szkole należał do skauta oraz do konspiracyjnych kół samokształcących. Po śmierci matki w 1906 r. opiekę nad Kiedrzyńskim przejął P. Kownacki, właściciel majątku Różki pod Radomiem. Po ukończeniu szkoły Kiedrzyński wyjechał do Brześcia nad Bugiem, skąd pod naciskiem władz rosyjskich udał się do Rosji. Tam został wcielony do 33 baonu zapasowego w Symferopolu. Pod koniec grudnia 1915 r. został wysłany do szkoły oficerskiej w Odessie, którą ukończył 1 maja 1916 r. Po ukończeniu szkoły otrzymał przydział do 271 zapasowego pułku piechoty w Jekaterynosławiu, gdzie przebywał początkowo jako instruktor, a potem jako komendant szkoły podoficerskiej do lipca 1917 r., po czym został wysłany na front.

W 1918 r. wrócił do Polski, do Radomia. W październiku wyjechał do Lwowa, gdzie zapisał się na Politechnikę Lwowską. W chwili walk o Lwów – wstąpił ochotniczo do oddziałów walczących, biorąc udział kolejno w walkach I, II odcinka w 1 Pułku Strzelców Lwowskich, a następnie Oddziału Rotmistrza Abrahama. Po rozwiązaniu tego oddziału w 1919 r. przeniósł się do Armii Gen. Hallera, otrzymując przydział do 6 Pułku Strzelców, przemianowanego później na 48 Pułk Piechoty. Z pułkiem tym przebywał początkowo na kordonie granicy Górnego Śląska, następnie brał udział w zajmowaniu Pomorza oraz we wszystkich walkach na froncie bolszewickim.

W 1922 r. zwolniony na własną prośbę, przeniesiony do rezerwy, zapisał się na wydział inżynierii leśnej Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. W 1923 r. – wskutek „całkowitej straty majątku”, złożył prośbę o przyjęcie go do wojska. W grudniu 1923 r. otrzymał powołanie i przydział do 48 Pułku Piechoty. W tym pułku wyznaczony został na dowódcę kompanii i przebywał do 1925 r., po czym przeniesiono go do Sztabu 11 Dywizji Piechoty. W lutym 1927 r. powołany został na kurs w  Szkole Młodszych Oficerów Artylerii w Toruniu na skutek złożonej prośby przeniesienia do artylerii. Po ukończeniu kursu otrzymał przydział do 16 Pułku Artylerii Lekkiej, w którym przebywał już do końca służby.

Jak sam podaje, 1 maja 1916 r. został mianowany chorążym, w lutym 1917 r. – podporucznikiem, w grudniu 1917 porucznikiem, a 1 stycznia 1921 r. kapitanem.

Uwagę zwracają odznaczenia, które otrzymał, a mianowicie:

– Virtuti Militari V klasy

– Krzyż Walecznych dwukrotnie,

– Medal Niepodległości,

– Srebrny Krzyż Zasługi

Na zdjęciu widoczna jest także wyjątkowa, bo rzadka, odznaka pamiątkowa Góry Stracenia (Góra Straceńców), przyznawaną żołnierzom oddziału rotmistrza Romana Abrahama.