Oficerów dyplomowanych cenię wyjątkowo. Studiując historię Wyższej Szkoły Wojennej uważam, że byli doskonale wykształceni, nie tylko jeżeli chodzi o poziom wiedzy stricte wojskowej, ale także w zakresie wiedzy ogólnej, w tym języków. Z tego zresztą powodu chętnie zbieram pamiątki po nich.

Poniżej zdjęcie kpt. dypl. Zygmunta Czarneckiego. Urodził się 28 marca 1900 r. w miejscowości Gołębiówka (obecnie województwo mazowieckie, jeżeli dobrze rozumiem).

Cytuję jego biogram ze strony IPNu:

„Początkowo kształcił się w Warszawie, od 1915 w Kijowie gdzie w 1917 zdał maturę. Od października 1917 do października 1918 w Polskiej Organizacji Wojskowej w Kijowie, skąd jako kurier wyjechał do Warszawy. W listopadzie tr. wstąpił do Szkoły Podchorążych Piechoty, po której ukończeniu od lipca 1919 do października 1926 w 1 Pułku Piechoty Legionów.”

Był kawalerem orderu Virtuti Militari za wojnę z bolszewikami. Ranny w walkach pod Sejnami. Oto fragment wniosku o nadanie mu tego odznaczenia (wniosek jest dostępny w jego aktach w WBH):

„Dnia 24 IX 1920 r. podczas ataku na wieś Półkoty (akcja na Sejny) ppor. Czarnecki Zygmunt, jako dowódca plutonu otrzymał rozkaz zdobycia tejże wsi, zajęcie której decydowało o sukcesach naszej dalszej akcji. Nieprzyjaciel okopany pod wsią zasypywał go ogniem dwóch karabinów maszynowych. Ppor. Czarnecki podprowadził pluton na odległość szturmową i rzucił się z plutonem na okopy. Nieprzyjaciel zaskoczony i przerażony brawurowym atakiem opuścił swoje stanowiska i w popłochu wycofał się do wsi, gdzie zawiązała się krótka, ale zacięta walka wręcz. Dzięki niesłychanej odwadze i brawurze ppor. Czarneckiego wieś zdobyto. Wzięto do niewoli około 100 jeńców i dwa karabiny maszynowe. Podczas walki we wsi ppor. Czarnecki został ranny w rękę, jednak do końca wytrwał na stanowisku.”

Otrzymał także trzykrotnie Krzyż Walecznych.

Takie samo zdjęcie jest reprodukowane w książce Piotra Staweckiego „Oficerowie Dyplomowani Wojska Drugiej Rzeczypospolitej” na stronie 144, razem z podsumowaniem wojskowej kariery kpt. Czarneckiego, choć niestety tylko do 1926 r.

Cytuję zatem ww. opracowanie:

„Po ukończeniu w latach 1926 – 1928 r. WSWoj. pozostał w tej uczelni i był najpierw asystentem, a następnie wykładowcą taktyki piechoty. Awansował na majora dyplomowanego 1 stycznia 1935 r. W kampanii wrześniowej był najpierw (do 5 września) oficerem operacyjnym armii „Prusy”, a potem (do 27 września) szefem sztabu GO gen. Kruszewskiego. Po kampanii 1939 r. dostał się do niewoli radzieckiej. Od stycznia do lipca 1942 r. był dyrektorem nauk Centrum Wyszkolenia Armii Polskiej w ZSRR, następnie dowódcą batalionu 22 pułku piechoty. W ostatnich trzech miesiącach 1942 r. ukończył kurs dowódców w Szkole Taktycznej w Palestynie i rozpoczął służbę w dowództwie Armii Polskiej na Wschodzie. Awansował na podpułkownika dyplomowanego 3 maja 1943 r. Od listopada 1943 r. do października 1944 r. w dowództwie II Korpusu na Bliskim Wschodzie i we Włoszech. Od października 1944 r. do czerwca 1945 r. zastępca dowódcy 6 Lwowskiej Brygady Strzelców, po czym w dowództwie II Korpusu.

Po przyjeździe do Wielkiej Brytanii w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia. Po demobilizacji osiedlił się w Londynie. Awansowany na emigracji na generała brygady 11 listopada 1966 r. Założyciel i pierwszy dowódca Brygadowych Kół Młodych „Pogoń”.