Major dr Wojciech Polek

Poniżej prezentuje zdjęcia legitymacji osobistej Wojciecha Polek, wówczas kapitana, doktora nauk prawnych służącego w korpusie sądowym.

Wojciech Polek urodził się 22 marca 1894 r. w Lipnicy Murowanej, powiat Bochnia jako syn Franciszka Polek oraz Anny (zd. Zięciowskiej).

Jego życie od lat młodości poświęcone było ojczyźnie i niepodległości czego wyrazem był aktywny udział w organizacjach niepodległościowych. Od 1909 r. bez przerwy aż do 6 sierpnia 1914 r. zajęty w pracy konspiracyjnej „Młodzieży Niepodległościowej – Zarzewiackiej”, zgrupowanej koło „Kuźnicy” Lwów i „Znicz” Kraków. W „Zarzewiu” był „starszym prowadzącym” koło młodszych, którym wykładał historię niepodległościową. Już od 1912 r. należał do Związku Strzeleckiego.

W 1914 r. wstąpił do Legionów Polskich (do 2 Pułku Piechoty Legionów). Od 15 listopada do 1 marca 1918 r. był internowany w Dulfalva na Węgrzech. Od 11 marca do 1 czerwca 1918 r. służył w armii austriackiej, następnie po dezercji z tejże armii dołączył do Polskiej Organizacji Wojskowej w Biłgoraju. Od 1 listopada 1918 r. w Wojsku Polskim. Od maja do lipca 1921 r. brał udział w Powstaniu Górnośląskim, jako dowódca III Kompanii 4 Pułku Piechoty Gajdzika, gdzie został ranny pod Januszkowicami.

Jak podaje serwis historycy.org:

„od 1 listopada 1918 r. do 28 maja 1919 r. był oficerem śledczym przy Dowództwie Żandarmerii w D.O.G. Lublin. Od 28 maja 1919 r. do 10 sierpnia 1919 r. był Kierownikiem Sądu Pułkowego Dowództwa Żandarmerii Wojsk. D.O.G. Lublin. Następnie od 18 września 1919 r. do 2 lutego 1920 r. był referentem śledczym dowództwa Frontu Litewsko – Białoruskiego (Wilno), po czym od 2 lutego 1920 r. do 4 maja 1920 r. był Szefem Żandarmerii Polowej przy 2 Dywizji Piechoty Legionów.

Od 7 maja 1920 r. do 30 kwietnia 1921 r. był dowódcą kompanii w ochotniczym 144 pułku piechoty. Od 30 kwietnia 1921 r. do 26 maja 1921 r. odbył kurs dla oficerów przy Centrum Wyszkolenia D.O.G. Lwów.”

Od 16 lipca 1921 r. w 71 Pułku Piechoty, przeniesiony służbowo do Departamentu Piechoty w Ministerstwie Spraw Wojskowych.

Gimnazjum z maturą ukończył w Bochni w 1914 r. Pracę magisterską obronił w 1931 r. na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, gdzie rok później uzyskał stopień naukowy doktora nauk prawnych. Uzyskał absolutorium wydziału dyplomatyczno-konsularnego Szkoły Nauk Politycznych w Warszawie.

Odznaczony trzykrotnie (?) Krzyżem Walecznych (za walki w Legionach oraz za udział w wojnie z bolszewikami), jak też Górnośląską wstęgą waleczności i zasługi 1 klasy, medalem za wojnę 1918-1921 oraz Medalem Dziesięciolecia oraz Krzyżem Niepodległości.

W 1931 r. służył w Departamencie Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych (Marszałkowska 26 w Warszawie). Od 1934 r. pełnił służbę w Okręgu Korpusu Nr VIII w Bydgoszczy gdzie w stopniu kapitana był Kierownikiem Sądu w Wojskowym Sądzie Rejonowym w Bydgoszczy. Mianowany majorem z dniem 1 stycznia 1936 r.

Był autorem m.in. opracowania „Rewizja traktatów w świetle Paktu Ligi Narodów” wdanej w 1928 r.

Zmarł w 1937 r.